Ik ben een halve eeuw geleden geboren in Sleeswijk-Holstein, in een klein dorpje aan de Stör. Ondertussen is er bijna niets dat me verbindt met het gebied, het dorp en de volgende districtsstad – mijn huis staat daar nog steeds, maar alleen waar er water is, echt water. Ik hou van de Noordzee en vooral wanneer anderen vluchten. Dus als het echt regent, stormt of zelfs sneeuwt. Wanneer de golven “trekken naar het strand”, zoals Lale Andersen al heeft gezongen. Ik hou ervan als de wind het water in mijn gezicht blaast. Daarom ga ik minimaal één keer per jaar naar een van de Noordzee-eilanden om tijdens lange wandelingen te ontspannen op het water.

Ik heb hier al in Berlijn gestudeerd, ben toen naar Hamburg gegaan om de kost te verdienen en ben uiteindelijk ooit teruggekeerd naar Berlijn. Hoewel ik deze stad nooit echt leuk vond. Nu heb ik vrede met haar gesloten. Omdat ik uit mijn raam naar water kijk, en water is waar meeuwen zijn. We hebben ook reigers, aalscholvers, zwanen en verschillende andere watervogels, maar ook vossen, egels, veel honden, katten en andere viervoetige wezens, die het elke avond aangenaam maken om te wandelen en de dag te bekijken.

Al op school – de klassieke humanistische jongensschool – was het duidelijk dat de weg leidt naar schrijven en / of theater. Beiden begeleiden mij al jaren. Ik heb als journalist voor verschillende media gewerkt, heb jarenlang met succes non-fictieboeken gepubliceerd en heb ook keer op keer voor theaters gewerkt. Maar beide vervulden me niet echt. Ik was altijd al geïnteresseerd in leren, meer dan optreden. Toen anderen blij waren dat ze iets hadden bereikt, was ik weer op weg naar iets nieuws. Tegenwoordig ben ik slechts theaterregisseur, maar als het enigszins kan – twee of drie keer per week. Als je echt goed theater wilt zien, koop dan kaartjes voor “Uncle Vanya” in het Deutsches Theater of voor “Moby Dick” in het Thalia-Theater Hamburg. Beide onbeschrijfelijke theaterervaringen!

Toen ik tien jaar geleden een beetje geld won in een quiz, durfde ik het experiment aan om van de hobby van bridge een beroep te maken. Met het geld als startkapitaal heb ik in 2000 een bridgeclub opgericht, de Bridgeclub Berlin e.V. Het was de eerste bridgeclub in het oosten van de stad. We huurden kamers in het centrum van Berlijn en waren daar al enkele jaren zeer succesvol. Inmiddels hebben meer dan 2000 studenten onze cursussen gevolgd. Sommigen van hen spelen vandaag zeer succesvol in de Berlijnse clubs, een zeer getalenteerde jongedame, zelfs op Europese kampioenschappen.

Maar het blijft me maar bellen over nieuwe avonturen. Dus op een gegeven moment gaf ik het bedrijf op en wijdde ik me aan compleet nieuwe taken. Maar als je eenmaal met Bridge bent begonnen, weet je dat het moeilijk is om dit fascinerende spel echt met rust te laten. En dus wilde ik twee jaar geleden “slechts één hand” spelen en zie, het virus Bridge ving me meteen weer op. Niets is spannender dan hobby. En aangezien de scène nog steeds niet veel was veranderd, begon ik snel weer les te geven. En hier ben ik nu!

Verspreid over vier locaties in de stad, probeer ik je een deel van de nadruk te geven, de passie die me verbindt met dit spel. En als het me een beetje lukt, kun je niet aan deze game ontsnappen. Ik beloof!

Klaus Maaß